Henk de Velde :
Henk de Velde :
Ja Ja Happy Sailors, lang niet alles is wat het lijkt in ons mooie watersport wereldje. Er zijn schimmige zaken die soms de kop op steken die ons verwonderen en ook best wel wat angst inboezemen. Recent is een van de auteurs van Happy Sailor een SPOOKY verhaal tegengekomen, nota bene in de eigen thuishaven. Behold: het verhaal van de eenzame ETAP!
Het is zomer 2014 en de lucht is prachtig blauw. Niets staat een prachtig vaarweekend in de weg voor de bemanning van de ETAP, een kajuitzeiljacht op weg van de Duitse Waddeneilanden naar het IJsselmeer. De wind waait met een krachtje 4, de zeemeeuwen hangen in de lucht en het Wad golft plezierig. Wat een heerlijke vaardag. De opvarenden vermaken zich prima en genieten met volle teugen. Wat is zeilen toch mooi, wat is varen toch mooi. Het leven is mooi.......
Hoe anders is het een paar dagen later. Het is ochtend in de jachthaven en de havenmeester doet zijn havenkantoortje open. In de verte ziet hij een nieuwkomer aan de steiger liggen. 'Hmmmmmm, die is zeker vannacht nog laat binnengelopen' mompelt de havenmeester in zichzelf. Wanneer de havenmeester polshoogte neemt bij het zeiljacht, om de de schipper te vragen naar de lengte van zijn verblijf in de haven, ziet hij dat de ETAP zware averij heeft. De mast is geknakt en ligt op het dek, de rolfok gebroken, stagen liggen kriskras over de boot en er is niemand te bekennen. Een vreemd en luguber gezicht om de ooit zo trotse ETAP zo te zien liggen, de mast gebroken, haar ziel geknakt.
Die middag komt een van de vaste gasten op de haven het havenkantoortje binnen. Hij heeft die nacht daarvoor vreemde muziek gehoord en toen hij ging kijken zag hij de ETAP langzaam de haven in varen. Niemand aan dek! Omdat het wat nevelig was meende hij dat het wellicht door de nevel kwam dat hij niemand kon ontwaren. Het voorval zat hem ietwat dwars, vandaar dat hij dan ook bij de havenmeester verhaal ging halen. Beide mannen waren wel wat gewend maar dit was toch iets dat ze niet eerder hadden meegemaakt. Dagen gingen voorbij en niemand melde zich voor het zeilschip.
Hoe kon een zeiljacht alleen de haven binnenvaren? Waar waren de opvarenden? Wat was er gebeurd? Niemand die het weet. Wat we wel weten is dat er van tijd tot tijd, wanneer het wat nevelig is op het water, vreemde jaren vijftig muziek uit de verlaten kajuit klinkt. Heel wat mensen in de haven hebben het gehoord, inclusief de auteur van dit verhaal. Vreemde muziek die ineens aanspringt om vervolgens iets later weer te verstommen. De alom in de haven aanwezige watervogels wagen zich ook niet in de buurt van de ETAP. Laatst stond opeens het luik open, niemand op de haven die wat gezien of gehoord heeft..... een paar dagen later zat het luik weer dicht.......
Vreemd heel vreemd allemaal. Men fluistert op de haven dat de schipper van de ETAP zo van zijn zeiljacht gehouden heeft dat hij een is geworden met de boot. Toen hij op het Wad in zwaar weer belandde en zwaargewond raakte toen de mast op hem viel wist hij het, een zeemansgraf was zijn deel. Maar eerst moest de boot naar veiliger water. Zijn lichaam stierf, zijn geest moest het scheepje in veiligheid brengen...... En nu? Nu kan zijn geest de rust niet vinden, rusteloos waart hij rond over de wateren om aangekomen in zijn geliefde boot naar zijn favoriete muziek te luisteren, wachtend op iemand die zijn ETAP haar gebroken ziel weer herstelt door de mast te repareren en terug te plaatsen.
Zou hij ooit weer rust vinden? Zou de ETAP ooit weer in al haar glorie zeilen? Niemand op de haven weet het antwoord. Wat we wel weten is dat de ETAP geduldig wacht. Ze wacht op haar zo geliefde schipper....................
foto Happy Sailor Magazine, mag gedeeld onder bronvermelding
