Henk de Velde :
Henk de Velde :
Hoe toepasselijk is het om op ongeluksdag, vrijdag de 13de, een nautisch spookverhaal te plaatsen waarin juist die vermaledijde dag centraal staat. Super toepasselijk! Dus bij deze een nieuw, spannend en vooral erg triest spookverhaal dat zich, zoals zoveel van die verhalen, ergens in een oud kustplaatsje afspeelt omstreeks 1800.
Volksgeloven en sages heb je overal alles en nog wat. Zo ook over vrijdag de 13de. Dat er een kern van waarheid in het fenomeen ongeluksdag zit is nooit bewezen. Wat we wel weten is dat van oudsher de mens an sich bijgelovig is, hierdoor worden tal van 'gewone' zaken op een dag als vrijdag de 13de ineens Spooky en Creepy. Dingen die je op donderdag de 12de heel normaal vindt zijn op vrijdag de 13de vreemd...... Bijgeloof of waarheid?! Oordeel vooral zelf wanneer je het verhaal leest van Simone den Draver, een vrouw die op vrijdag de 13de in het jaar 1805 haar dood vond.
Als geschreven is het het Jaar des Heeres 1805. Ergens aan de Nederlandsche Noordzeekust kijkt een vrouw uit over de oneindige zee. Ze is getrouwd, haar man is visser en die dag naar zee vertrokken voor de vangst van haring. Simone den Draver, want zo heette de vrouw, was een sterke zelfstandige vrouw. Dat moest ook wel want het bestaan aan de Nederlansche kust was destijds hard en niet voor hedendaagse watjes weggelegd. Haar man, Corneel, was dus visserman en vaak van huis. Weer of geen weer, er moest gevist worden. Nu wilde het lot dat de vangst eind 1804/begin 1805 ronduit slecht was. De netten werden meermaals leeg opgehaald en de vissersschepen moesten steeds verder de zee op om nog iets te vangen. Iedereen in de gemeenschap stond onder druk, er moest vis gevangen worden anders was er geen geld en geen eten. Hierdoor namen de schippers meer risico's dan normaal.....met alle gevolgen van dien.
Wat we moeten weten van Simone en Corneel den Draver is dat ze niet bijster verliefd waren. Simone kwam uit een dagloners gezin en werd als jong meisje naar de kust gezonden om daar geld te verdienen voor haar arme ouders. Ze kwam in dienst van de reder waar ook Corneel als jonge dekknecht een baan had. Simone met haar vuurrode haar viel de jonge Corneel al snel op en de twee kregen een korstondige heftige romance. In die tijd trouwde je dan al snel met elkaar, zo ook Corneel en Simone. Het leven samen werd door het harde bestaan van toentertijd al snel een sleur. Kinderen bleven uit waardoor andere mannen naar de hand en gunsten van de mooie roodharige Simone bleven dingen. Simone, op zoek naar een beter leven, stond niet altijd afwijzend tegenover een andere man en zo gebeurde het dat ze op een kwade dag viel voor de gunsten van de zoon van de reder waar Corneel voor werkte.
Deze door en door verwende man, Sijbrand van Egmont, had nog geen dag in zijn leven echt gewerkt en beperkte zich tot het verbrassen van zijn vaders geld. Ook hij viel als een blok voor de mooie Simone. Hij maakte haar het hof met een grote bos rode rozen, 'die passen mooi bij je haar', vertelde hij Simone. Dit was ze niet gewend. Een normale burger kon geen rozen betalen, laat staan zulke mooie rode. Terwijl Corneel op zee was bezocht Sijbrand Simone bijna dagelijks. Iedere keer als Sijbrand naar Simone toe ging nam hij een rode roos voor haar mee. Simone werd verliefd!
Toen ze op een avond Sijbrand vertelde dat ze van hem hield en altijd bij hem wilde blijven schrok Sijbrand...... Dit was niet zijn bedoeling..... Een lolletje, een avontuurtje, zo zag hij Simone. Hij zou nooit met zo'n meid trouwen zonder bruidschat, NOOIT. Simone, verblind door haar verliefdheid, zag Sijbrand's reactie niet. Ze dacht het geluk gevonden te hebben. Niets was echter minder waar. Sijbrand wilde van 'de relatie' af. Hij kon zich geen schandaal permiteren en bedacht een plan om van Simone af te komen zodat ze niemand over hun romance kon vertellen.
Sijbrand wist precies wanneer Corneel op zee was en naar zee moest, zijn vader was immers Corneel's reder. Hij bedacht een duivels plan en zette dit in werking. Hij wist zijn vader over te halen de vloot naar zee te sturen op vrijdag de 13de 1805, een dag waarop normaliter niet werd uitgevaren. Gedreven door de slechte vangst stemde de reder toe en gaf zijn schippers opdracht uit te varen. Deze deden dit schoorvoetend, wetende dat dit wel eens groot onheil kon brengen.
Zo, Sijbrand had zijn handen vrij, Corneel was op zee en de naïeve Simone zat natuurlijk alweer op hem te wachten. Hij wilde haar het zwijgen opleggen en lokte haar naar een gevaarlijke inham van de zee. Om haar daarheen te lokken legde hij een spoor van rode rozen uit. Hij riep Simone en verborg zich in de duinen. Simone vond voor haar voordeur de eerste rode roos en was verrukt. 'Wat zou Sijbrand nu weer voor romantisch bedacht hebben', vroeg ze zich af. Helemaal gelukkig begon ze het rozenspoor te volgen. Een voor een raapte ze de vuurrode rozen op en dwaalde zo dieper en dieper de duinen in richting inham. Op deze compleet afgelegen plek wachtte Sijbrand haar op.
Hij wenkte haar en ze kwam enthousiast op hem afgelopen. Toen..... een klap, hij sloeg haar met een stuk hout op het hoofd... en nog eens. Simone raakte bewusteloos en lag bloedend op het zand. Snel maakte Sijbrand een stuk wrakhout vast aan haar enkel. Wanneer de vloed op ging komen zou deze het wrakhout met Simone en al de zee in sleuren. Hij keek nog even snel om zich heen of niemand hem gezien had om vervolgens tamelijk zelfvoldaan huiswaart te keren, 'geen simpele meid zal mij een schandaal bezorgen', mompelde hij tevreden. Simone kwam weer bij bewustzijn doordat de eerste golf over haar heen sloeg. Wanhopig probeerde ze zichzelf te bevrijden..... tevergeefs. Steeds verder werd ze de zee in getrokken, ze schreeuwde om hulp, ze spartelde en probeerde zich aan het wrakhout vast te klampen..... De zee was te woest, de stroming te sterk en nog versuft van de slagen op haar hoofd heeft ze het gevecht verloren. Nog een keer een ademteug, nog een keer een schreeuw............. wat volgde was slechts nog het ruisen van de zee en het fluiten van de wind verstoort door een krijsende meeuw die Simone's doodstrijd vanuit de lucht aanzag. Ze dreef op haar buik de open zee op, het lange vuurrode haar een dodendans uitvoerend op het ritme van de golven.
Dagen later werd ze gevonden, aan de overkant van het kanaal in Engeland. Daar werd ze begraven, rode rozen op haar anonieme graf, dat vonden de mensen die haar vonden wel toepasselijk. Corneel heeft nooit geweten welk gruwelijke lot zijn vrouw heeft getroffen. Hij stierf uiteindelijk jaren later als een verbitterd man, 'ik had nooit op vrijdag de 13de moeten uitvaren.....NOOIT', verweet hij zichzelf. keer op keer
Het verging Sijbrand niet veel beter. Zelfgenoegzaam maakte hij maanden na zijn moord op Simone een strandwandeling. Tot zijn afgrijzen zag hij ineens een rode roos op het strand liggen. Niemand te zien, een leeg strand, alleen die felrode roos...... Hij rende weg, weg van het strand, weg bij de roos. Hij rende naar huis. Daar aangekomen sloot hij direct alle luiken en deuren. 'Simone is terug om wraak op mij te nemen', fluisterde hij tegen zichzelf. In ieder geluid dacht hij Simone te horen, in de wind hoorde hij haar schreeuw om hulp, in de vlammen van zijn haardvuur zag hij haar felrode haren. Langzaam maar zeker verloor Sijbrand zijn verstand. Hij stierf uiteindelijk 5 jaar, later zonder ook nog maar een keer buiten zijn huis te zijn geweest nadat hij de roos op het strand had gevonden. Men fluisterde verhalen over Sijbrand van Egmont. Hij zou een gruwelijk geheim hebben, een geheim dat hem uiteindelijk tot waanzin dreef.......
Wanneer je ooit een rode roos op het strand vindt denk dan eens aan Sijbrand en zijn wandaad, denk eens aan Simone die op zoek naar een beter leven juist het slechtste van het leven vond...... Denk aan je eigen partner, kijk hem/haar eens in de ogen en geef dan een dikke kus..... en zorg ervoor dat er NOOIT een RODE ROOS voor jou aan zal spoelen!
